Ποιος θα ήθελε να επιστρέψει στα 18; Μη βιαστείτε να απαντήσετε. Ποιος θα ήθελε να προδιαγράψει το επαγγελµατικό του µέλλον επιλέγοντας πανεπιστηµιακή σχολή στα 18 εν µέσω κρίσης; Εδώ, σαφώς, αλλάζουν τα πράγµατα. Ειδικά, όταν συχνά δεν συµβαίνει ούτε και αυτό. Δεν επιλέγεις πανεπιστηµιακή σχολή, σε επιλέγει εκείνη. Οπως διαβάζω, µόνον ένας στους δέκα _ και µάλιστα αριστούχους _ πιάνει φέτος τη σχολή της επιλογής του λόγω µείωσης θέσεων εισακτέων και, φυσικά, λόγω οικονοµικής κρίσης. Εχοντας περάσει από την ηλικία και την ψυχολογία των 18, έµαθα να σιχαίνοµαι τις συνηθισµένες κουβέντες παρηγοριάς σε δύσκολες στιγµές σαν και αυτή. «Δεν πειράζει», «Ολα θα πάνε καλά», «Θα συνηθίσεις», «Μπορεί να βγει τελικά σε καλό» κ.ά. Ειδικά από ανθρώπους που δεν είναι ούτε γονείς σου ούτε καθηγητές ούτε καν φίλοι. «Ηµουν πεπεισµένη ότι αυτό που ήθελα να κάνω στη ζωή µου ήταν να γράφω διηγήµατα», ξεκίνησε την οµιλία της. Στα 18 της _ είπε στο κοινό _ απέκρυψε από τους γονείς της ότι θα σπούδαζε Κλασική Φιλολογία αντί για το επάγγελµα µε το εξασφαλισµένο µέλλον στο οποίο την ωθούσαν εκείνοι.
Η ιστορία της Τ. Κ. Ρόουλινγκ, της λογοτεχνικής «µαµάς» του Χάρι Πότερ, είναι γνωστή. Εµεινε άνεργη και έζησε ως ανύπαντρη µητέρα στα όρια της φτώχειας για πολλά χρόνια πριν βγάλει το πρώτο της εκατοµµύριο. Η επιµονή και η φαντασία της τής χάρισαν τελικά την επιτυχία. Στα 42 της όµως, όρθια πίσω από το πόντιουµ της τελετής ορκωµοσίας του 2008 στο Χάρβαρντ _ το αµερικανικό πανεπιστήµιο που έχει συνδέσει όσο κανένα άλλο το όνοµά του µε την επαγγελµατική επιτυχία _ η Ρόουλινγκ προϊδέασε τους αποφοίτους, οι οποίοι είχαν µεγαλώσει µε τα βιβλία της, πως θα µιλούσε για τα πλεονεκτήµατα της αποτυχίας. Την οµιλία βρήκα τυχαία στο Διαδίκτυο. Ο τίτλος της _ «Τα όρια της αποτυχίας» _ στην ηλεκτρονική σελίδα της µη κυβερνητικής οργάνωσης ΤΕD.
com µε έκανε να πατήσω το play. «Η φτώχεια γεννά τον φόβο, το άγχος και µερικές φορές την κατάθλιψη. Συνεπάγεται χίλιες µικρές ταπεινώσεις και ένα σωρό δυσκολίες. Το να βγεις από τη φτώχεια βασιζόµενος στις δικές σου δυνατότητες είναι σίγουρα κάτι για το οποίο πρέπει κανείς να νιώθει υπερήφανος, γιατί τη φτώχεια την εξιδανίκευσαν µόνο οι βλάκες. Στην ηλικία σας, όµως, δεν µε φόβιζε τόσο η φτώχεια όσο η αποτυχία», είπε, εξηγώντας ότι η αποτυχία είναι σηµαντικότερη έννοια στη συνείδησή µας ακριβώς επειδή είναι προσωπική. Σκεφτόµενη και πάλι την εισαγωγή στις σχολές κρατάω την κατάληξη της οµιλίας της. «Ολοι µας, ο καθένας για τον εαυτό του, πρέπει να αποφασίσουµε τι σηµαίνει “αποτυχία”, παρ’ όλο που ο περίγυρός µας είναι έτοιµος να µας δώσει µια έτοιµη απάντηση και τα κριτήρια µε την οποία τη µετράµε, αν τον αφήσουµε», είπε. Αν το καλοσκεφτούµε, η αποτυχία είναι προσωπική, αλλά είναι και αυτή µια απλή... λέξη.
Της Κατερίνας Βουτσινά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου