ΜΠΗΚΕ ΣΤΑ 15 ΤΟΥ ΣΤΟ ΚΕΜΠΡΙΤΖ

Ακόμη δεν έχει μεγαλώσει και ουδείς μπορεί να ξέρει σε ποια δουλειά θα καταλήξει, όμως κατά πάσα πιθανότητα δεν θα γίνει οδηγός. Σε ηλικία 15 ετών και 3 μηνών, ο Αραν Φερνάντες γράφτηκε στο Τμήμα Μαθηματικών του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, λέει πως θέλει να γίνει ερευνητής των Μαθηματικών και να βρει τη λύση στην υπόθεση του Ρίμαν, τη θεωρία της ακολουθίας των πρώτων αριθμών που παραμένει άλυτη εδώ και 150 χρόνια. Ο Αραν Φερνάντες είναι ο νεώτερος φοιτητής που έχει δεχθεί εδώ και 237 χρόνια το Κέμπριτζ, το δεύτερο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου μετά το Χάρβαρντ, σύμφωνα με τον ετήσιο κατάλογο των «Τάιμς» του Λονδίνου. Καλύτερα από τον Αραν τα είχε καταφέρει μόνον ο Ουίλιαμ Πιτ ο Νεώτερος, που το 1773 έγινε φοιτητής του φημισμένου πανεπιστημίου σε ηλικία 14 ετών (και στα 24 του, το 1783, έγινε ο νεώτερος πρωθυπουργός της Βρετανίας). Ετσι ο Αραν, η οικογένεια του οποίου είναι λατινοαμερικανικής καταγωγής, όμως ο ίδιος έχει μεγαλώσει στη Βρετανία, θα ακολουθήσει τα βήματα των μεγάλων μαθηματικών που πέρασαν από το Κέμπριτζ, από τον Ισαάκ Νεύτωνα ώς τον Στίβεν Χόκινγκ.

Δεδομένης της ηλικίας του, ο νεαρός θα μένει αρχικά με τον πατέρα του σ΄ ένα νοικιασμένο διαμέρισμα. Λέει πως θα του λείψει η μητέρα του, η οποία θα παραμείνει στο σπίτι τους στο Σάρεϊ για να φροντίζει τις αδελφές του και θα τον βλέπει τα Σαββατοκύριακα. Θα πρέπει να συνηθίσει στην απουσία της, αυτό όμως δεν είναι το μόνο που θα κάνει τώρα για πρώτη φορά και θα πρέπει να συνηθίσει. Διότι στο Κέμπριτζ θα είναι επίσης η πρώτη φορά που θα βρεθεί με άλλους σε αίθουσα διδασκαλίας. Ως τώρα ο Αραν σπούδαζε στο σπίτι με τους γονείς του και έδινε τις εξετάσεις ως κατ΄ οίκον διδαχθείς. «Είμαι ενθουσιασμένος που αρχίζω το πανεπιστήμιο και θα βελτιώσω τις γνώσεις μου στα μαθηματικά», ήταν το πρώτο σχόλιο που έκανε ο Αραν μπαίνοντας στο Κέμπριτζ. «Η ηλικία για μένα δεν έχει σημασία, αυτό που μετράει είναι η ευκαιρία να αντιπαραβληθώ με τα τόσα λαμπρά μυαλά που σπουδάζουν εδώ».

Νέες μέθοδοι
Οι περιπτώσεις παιδιών που πηδούν τάξεις στα σχολεία γίνονται όλο και συχνότερες στη σύγχρονη κοινωνία, ως συνέπεια των νέων μεθόδων εκμάθησης και μιας παιδικής ηλικίας κατά την οποία τα παιδιά έχουν ολοένα και περισσότερο επαφή με την τεχνολογία και το Ιντερνετ- αλλά ίσως και φιλόδοξων γονιών που σπρώχνουν τα παιδιά τους να μαθαίνουν με μεγαλύτερη ταχύτητα και να επιδιώκουν από μικρά την «επιτυχία». Τα παιδιά- θαύματα όμως δεν γίνονται πάντα ευτυχισμένα, ούτε πραγματοποιούν πάντα όσα υπόσχονται στην παιδική ηλικία τους. Ο βρετανικός Τύπος αναφέρει την περίπτωση της Σούφιας Γιούσοφ, η οποία έγινε δεκτή στη Σχολή Μαθηματικών της Οξφόρδης το 1997 σε ηλικία 13 ετών, όμως το 2001 παράτησε το πανεπιστήμιο χωρίς να πάρει πτυχίο, το έσκασε από το σπίτι της και έκανε τη σερβιτόρα σε μια καφετέρια στο θέρετρο Μπόρνμουθ, στις ακτές της Μάγχης. Στη συνέχεια μια ταμπλόιντ την ανακάλυψε να εκδίδεται και σήμερα εργάζεται ως κοινωνική λειτουργός. Ενα άλλο παιδί- θαύμα, η Ρουθ Λόρενς, έγινε το 1985, έχοντας μόλις κλείσει τα 13, η νεώτερη φοιτήτρια που είχε ποτέ η Οξφόρδη. Και αυτή σπούδαζε μαθηματικά και είχε ώς τότε διδαχθεί κατ΄ οίκον. Αφού πήρε πτυχίο, μετανάστευσε στο Ισραήλ, όπου διδάσκει μαθηματικά, παντρεύτηκε και έχει δύο παιδιά, για τα οποία λέει: «Δεν θα ήθελα να ζήσουν αυτό που έζησα εγώ».