Τον Φεβρουάριο του 1960, μια παρέα μαύρων φοιτητών πήγαν και κάθισαν στα έδρανα ενός πανεπιστημίου μόνο για λευκούς, αποφασισμένοι να πολεμήσουν ένα άνισο σύστημα.
Εκτοτε, άρχισε μια ταραγμένη δεκαετία φοιτητικού ακτιβισμού, τόσο σε τοπικό, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, που οδήγησε σε μερικά από τα πιο μεταρρυθμιστικά κινήματα του περασμένου αιώνα. Η δεκαετία του 1960, δε, γέννησε τον φοιτητικό ακτιβισμό, αλλά τότε κορυφώθηκε και σήμερα γνωρίζει νέα έξαρση.
Μόνο την περασμένη εβδομάδα, είδαμε ένα κύμα καταλήψεων και διαδηλώσεων στη Βρετανία, εκτεταμένη αποδιοργάνωση στην Ιταλία, με τον αποκλεισμό σιδηροδρομικών γραμμών και δρόμων και συγκρούσεις μεταξύ Ελλήνων σπουδαστών και της αστυνομίας έξω από τη Βουλή στην Αθήνα.
Οσο εντείνονται αυτές οι διαμαρτυρίες, ενδεχομένως θα αποτελέσουν αντικείμενο δυσφήμησης είτε με το πρόσχημα ότι διεξάγονται από προνομιούχα παιδιά είτε ότι καθοδηγούνται από επαναστάτες. Υπάρχει όμως και ο κίνδυνος είτε από νοσταλγία είτε από ευσεβή πόθο να γίνουν αντικείμενο παρανόησης από την Αριστερά.
Οι σπουδαστές δεν είναι επαναστάτες από τη φύση τους. Οπως και σε κάθε άλλη περίπτωση, η πολιτική τους διαμορφώνεται από τον χρόνο και τον τόπο. Και σήμερα δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη ότι έχουν εξεγερθεί φοιτητές και νεολαία στην Ευρώπη. Περισσότεροι από ένας στους πέντε νέους κάτω των 25 ετών στην Ε.Ε. είναι άνεργος. Στην Ισπανία, το ποσοστό είναι 43%, στην Ελλάδα 30%, στην Ιταλία 26%. Στο μεταξύ, η αρχή ότι η παιδεία αποτελεί δημόσιο αγαθό, στο οποίο έχουν όλοι δικαίωμα, όλοι συμβάλλουν και όλοι επωφελούνται, αργοπεθαίνει.
Αλλά ενώ οι φοιτητές μπορεί να είναι η σπίθα για ευρύτερους αγώνες, η ιστορία διδάσκει ότι δεν είναι αυτοί η φωτιά. Η στάση των μαύρων φοιτητών έδωσε κουράγιο στους ενοικιαστές γης και στους εργάτες, οι Γάλλοι φοιτητές το 1968 ενίσχυσαν την αυτοπεποίθηση των βιομηχανικών εργατών. Η απειλή που συνιστούν σήμερα οι Βρετανοί φοιτητές μπορεί να αποδειχθεί μεταδοτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου